Τα χαρακτηριστικά της περιοδικής αναπνοής ανάλογα με τη βαρύτητα ασθενών με καρδιακή ανεπάρκεια

ΕΙΣΑΓΩΓΗ: Η περιοδική αναπνοή κατά την άσκηση (ΠΑασκ) είναι μια παράμετρος της καρδιοαναπνευστικής δοκιμασίας κόπωσης (ΚΑΔΚ) που εμφανίζεται σε ασθενείς με χρόνια καρδιακή ανεπάρκεια (ΧΚΑ) με μειωμένο (HFrEF) ή διατηρημένο (HFpEF) κλάσμα εξώθησης της αριστερής κοιλίας (ΚΕ) και σχετίζεται με αυξημένη θνησιμότητα. Πρόσφατα εντοπίστηκε και στη ΧΚΑ με ενδιάμεση τιμή ΚΕ (HFmrEF). Τα χαρακτηριστικά της ΠΑασκ σε ασθενείς με ΧΚΑ διαφορετικής βαρύτητας δεν έχουν διερευνηθεί πλήρως. ΣΚΟΠΟΣ: Η σύγκριση ασθενών με ΧΚΑ διαφορετικής βαρύτητας που εμφανίζουν ΠΑασκ ως προς τα χαρακτηριστικά της και τη λειτουργική τους ικανότητα. ΜΕΘΟΔΟΛΟΓΙΑ: Μελετήθηκαν 427 διαδοχικοί ασθενείς με σταθερή ΧΚΑ (ηλικία:54±13 έτη, VO2peak:17.8±6.7 ml.kg-1.min-1) υποβαλλόμενοι σε μέγιστη ΚΑΔΚ. Οι ασθενείς ταξινομήθηκαν σε 3 ομάδες ανάλογα με το ΚΕ: HFrEF (ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ: Ο επιπολασμός της ΠΑασκ ήταν 56% στους HFrEF, 57% στους HFmrEF και 33% στους HFpEF (p0.05), ενώ παρατηρήθηκαν σημαντικές διαφορές για το λ και h% (p0.05). ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ: Η ΠΑασκ εμφανίστηκε σε όλες τις ομάδες ως προς το ΚΕ. Οι ασθενείς με HFrEF που εμφaνίζουν ΠΑασκ φαίνεται να παρουσιάζουν μειωμένη λειτουργική ικανότητα και συνεπώς αυξημένη βαρύτητα σε σχέση με τους αντίστοιχους HFmrEF και HFpEF. Το μήκος και πλάτος της ΠΑασκ ήταν αυξημένα στους HFrEF, το οποίο πιθανόν αντανακλά σε μεγαλύτερες διαταραχές στον έλεγχο του αερισμού. Τα ευρήματα χρήζουν περαιτέρω διερεύνησης σε μεγαλύτερους πληθυσμούς.INTRODUCTION: Exercise oscillatory ventilation (EOV) is a non-invasive parameter, which has been detected during cardiopulmonary exercise testing (CPET) in chronic heart failure (CHF) patients with reduced (HFrEF) or preserved (HFpEF) left ventricular ejection fraction (LVEF) and is associated with increased mortality. EOV has been also detected in CHF patients with mid-range LVEF (HFmrEF). EOV characteristics have not been fully investigated among CHF patients of different severity. PURPOSE: To compare EOV derivative measures and functional capacity in different CHF severity patients stratified by LVEF. METHODOLOGY: Four hundred twenty-seven consecutive patients with stable CHF (age: 54±13 years, VO2peak: 17.8±6.7 ml.kg-1.min-1) underwent maximum CPET. Patients were categorised in three groups according to LVEF: HFrEF (RESULTS: The prevalence of EOV was 56% in HFrEF, 57% in HFmrEF, 33% in HFpEF (p0.05). Significant differences were observed for λ and h% (p 0.05). CONCLUSIONS: EOV was detected in all LVEF groups. HFrEF patients presenting EOV had diminished functional ability and consequently greater CHF severity than HFmrEF and HFpEF. EOV length and amplitude were increased in HFrEF, possibly reflecting greater ventilatory control abnormalities. These findings warrant further investigation in larger populations

Diagnosis and Treatment of Inappropriate Sinus Tachycardia

Inappropriate sinus tachycardia (IST) is a syndrome of cardiac and extracardiac symptoms characterized by rapid sinus heart rate at rest (>100 bpm) or with minimal activity and disproportionate to the physiologic demands. Patients with this unique and puzzling arrhythmia may require restriction from physical activity. The responsible mechanisms for IST are not completely understood. IST and postural orthostatic tachycardia syndrome (POTS) are the 2 sides of the same coin. It is important to distinguish IST from so-called appropriate sinus tachycardia and from POTS, with which an overlap may occur. As the long-term outcome seems to be benign, treatment may be unnecessary, or may be as simple as physical training. However, for patients with intolerable symptoms, therapeutic measures are warranted. Beta-adrenergic blockers, considered a first-line therapy, are usually ineffective even at high doses; the same applies for most other medical therapies. Ivabradine seems to be more effective than beta-blockers especially in the non- hypertensive patients. In rare instances, catheter- or surgically- based right atrial or sinus node modification may be helpful, but even this is fraught with limited efficacy and potential complications. Overtreatment, in an attempt to reduce symptoms, can be difficult to avoid, but is discouraged. In this report, we will be review IST, explore its mechanisms and evaluate possible management strategies

Η περιοδική αναπνοή στην καρδιακή ανεπάρκεια

Εισαγωγή: Το φαινόμενο της περιοδικής αναπνοής (ΠΑ) που εμφανίζεται στη φάση άσκησης της καρδιοαναπνευστικής δοκιμασίας κόπωσης (ΚΑΔΚ) στη χρόνια καρδιακή ανεπάρκεια (ΧΚΑ) σχετίζεται με αυξημένη βαρύτητα, δυσμενή πρόγνωση και υψηλότερη θνησιμότητα. Η άσκηση βελτιώνει τη λειτουργική ικανότητα και παράγοντες που σχετίζονται με την παθοφυσιολογία της ΠΑ στη ΧΚΑ. Η σχέση των επιμέρους χαρακτηριστικών της ΠΑ κατά την άσκηση με τη βαρύτητα της ΧΚΑ, η ΠΑ στη φάση ανάκαμψης της ΚΑΔΚ, όπως και η επίδραση της άσκησης στα χαρακτηριστικά της ΠΑ δεν έχουν διερευνηθεί πλήρως. Σκοπός της μελέτης ήταν η διερεύνηση της σχέσης των χαρακτηριστικών της ΠΑ κατά την άσκηση με τη βαρύτητα της ΧΚΑ, η μελέτη της ΠΑ στη φάση ανάκαμψης σε σχέση με την άσκηση της ΚΑΔΚ και η αξιολόγηση των πιθανών ευεργετικών επιδράσων ενός τρίμηνου προγράμματος άσκησης στα χαρακτηριστικά της ΠΑ. Μέθοδοι: Τριακόσιοι ογδόντα επτά συνολικά διαδοχικοί ασθενείς με σταθερή συστολική ΧΚΑ (ηλικία: 55±12 έτη, VO2peak: 17,3±6,3 ml/kg/min) υποβλήθηκαν σε μέγιστη ΚΑΔΚ και μέτρηση του κλάσματος εξωθήσεως της αριστερής κοιλίας (LVEF) με υπερηχογράφημα καρδίας ή ραδιοϊσοτοπική κοιλιογραφία. Η εμφάνιση της ΠΑ προσδιορίστηκε με τη χρήση συγκεκριμένων κριτηρίων στις φάσεις της άσκησης και της ανάκαμψης (διάρκειας 2:30-3:30 min) της ΚΑΔΚ. Τα κριτήρια αυτά βασίστηκαν στο πλάτος των περιοδικών διακυμάνσεων της αναπνοής στις φάσεις της άσκησης ή αντίστοιχα της ανάκαμψης (τιμές πλάτους ≥15% από την τιμή του μέσου πλάτους στην ηρεμία), καθώς και στο ποσοστό της διάρκειάς τους (≥60% της συνολικής διάρκειας της άσκησης ή αντιστοίχως της ανάκαμψης). Στη συνέχεια, η ΠΑ προσδιορίστηκε ποσοτικά μέσω των επιμέρους χαρακτηριστικών της, δηλαδή της διάρκειας (δ), του πλάτους (h ή h%) και του μήκους (λ) και μελετήθηκε η σχέση αυτών των χαρακτηριστικών με τη βαρύτητα της ΧΚΑ μέσω παραμέτρων της ΚΑΔΚ και του LVEF. Οι τιμές εκφράζουν μέσες τιμές ± σταθερές αποκλίσεις. Επίσης, 38 διαδοχικοί ασθενείς από το συνολικό δείγμα (ηλικία: 54±11 έτη, VO2peak: 16,0±5,1 ml/kg/min) παρακολούθησαν πρόγραμμα άσκησης (υψηλής έντασης, διαλειμματικής, αερόβιας με ή χωρίς προσθήκη μυϊκής ενδυνάμωσης). Οι ασθενείς αυτοί υποβλήθηκαν σε μέγιστη ΚΑΔΚ πριν και μετά την ολοκλήρωση του προγράμματος. Αποτελέσματα: Από το σύνολο των ασθενών, οι 218 εμφάνισαν ΠΑ κατά την άσκηση. Μεταξύ αυτών των ασθενών και εκείνων χωρίς-ΠΑ κατά την άσκηση, δεν παρατηρήθηκαν διαφορές (p>0,05) ως προς τις παραμέτρους της ΚΑΔΚ και το LVEF. Τα χαρακτηριστικά πλάτος (h%) και μήκος (λ) της ΠΑ κατά την άσκηση, μεμονωμένα ή σε συνδυασμό, συσχετίστηκαν με τους δείκτες που εξετάστηκαν (p≤0,05) και οι αυξημένες τιμές τους, κυρίως του h%, φάνηκαν να σχετίζονται με μειωμένη λειτουργική ικανότητα. Ακόμη, οι ασθενείς ταξινομήθηκαν σε τρεις ομάδες ΠΑ ανάλογα με τη φάση της ΚΑΔΚ που αυτή εμφανίστηκε [ΠΑ μόνο στην άσκηση (ΠΑασκ): n=85, ΠΑ κατά την άσκηση και κατά την ανάκαμψη (ΠΑασκ+αν): n=114, ΠΑ μόνο στην ανάκαμψη (ΠΑαν): n=49]. Οι τρεις ομάδες παρουσίασαν διαφορές (panova<0,05) σε κάποιες παραμέτρους της ΚΑΔΚ. Από τις επιμέρους συγκρίσεις μεταξύ των ομάδων, οι ΠΑασκ+αν και οι ΠΑαν εμφάνισαν υψηλότερο κατά λεπτό αερισμό από τους ΠΑασκ (p<0,05), αλλά δε διέφεραν ως προς τις υπόλοιπες μεταβλητές που εξετάστηκαν (p>0,05). Όσον αφορά στους ασθενείς που συμμετείχαν στο πρόγραμμα αποκατάστασης, η άσκηση μείωσε (p<0,05) τη διάρκεια της ΠΑ κατά την άσκηση (από 79,0±13,0 σε 50,0±25,0 %), ενώ το πλάτους (h: από 5,2±2,0 σε 4,9±1,6 L/min ή h%: από 9,0±2,8 σε 8,1±2,7 %) και το μήκος (από 44,0±10,9 σε 41,0±6,7 sec) δε μεταβλήθηκαν (p>0,05). Ακόμη, οι ασθενείς με ΠΑ κατά την άσκηση αύξησαν τη λειτουργική τους ικανότητα (p<0,05) μετά την ολοκλήρωση του προγράμματος. Συμπεράσματα: Οι ασθενείς που εμφάνισαν ΠΑ κατά την άσκηση της ΚΑΔΚ δε διέφεραν από εκείνους που δεν εμφάνισαν ως προς τη λειτουργική κατάσταση. Η διακύμανση των χαρακτηριστικών πλάτος (h%) και μήκος (λ) της ΠΑ κατά την άσκηση, μεμονωμένα ή σε συνδυασμό, σχετίστηκε με τη βαρύτητα της ΧΚΑ. Η εμφάνιση ΠΑ μεμονωμένα στη φάση της άσκησης, ίσως υποδηλώνει χαμηλότερη λειτουργική ικανότητα σε σχέση με το αν εμφανίζεται παράλληλα ή αμιγώς στην ανάκαμψη της ΚΑΔΚ. Επιπλέον, ένα πρόγραμμα άσκησης βελτίωσε το φαινόμενο της ΠΑ κατά την άσκηση που παρατηρείται στους ασθενείς με ΧΚΑ, καθώς επίσης και τη λειτουργική τους ικανότητα.Introduction: The phenomenon of oscillatory ventilation (OV) occuring at exercise phase during cardiopulmonary exercise testing (CPET) in chronic heart failure (CHF) is related to increased severity, aggravated prognosis and higher mortality. Exercise improves functional capacity and factors associated with OV pathophysiology in CHF. So far, the relationship of OV characteristics at exercise with the severity of CHF, OV at the recovery phase of CPET, as well as the effect of exercise on the characteristics of OV have not been fully investigated. The purpose of the study was the exploration of the relationship of OV characteristics at exercise with CHF severity, the study of OV at recovery in relation to exercise phase of CPET and the evaluation of the possible beneficial effects of a three-month exercise program on OV characteristics. Methods: Three hundred eighty-seven consecutive patients with stable systolic CHF (age: 55 ± 12 years, VO2peak: 17.3 ± 6.3 ml . kg-1. min-1) underwent a symptom-limited maximal CPET and measurement of left ventricular ejection fraction (LVEF) by transthoracic echocardiogram or radionuclide ventriculography. The appearance of OV was determined by using specific criteria during the exercise and also recovery phase (duration 2:30-3:30 min) of CPET. These criteria were based on the amplitude of oscillatory fluctuations of ventilation at exercise or recovery phase respectively (amplitude values ≥15% of the mean resting amplitude) and the percentage of their duration (≥60% of total exercise or recovery phase duration respectively). Subsequently, OV was quantified by its individual characteristics; these were the duration (d), the amplitude (h or h%) and the length (λ). The relation of OV characteristics with CHF severity was studied through CPET parameters and LVEF. Values are expressed as mean ± standard deviation. Also, 38 consecutive patients of total sample (age: 54 ± 11 years, VO2peak: 16.0 ± 5.1 ml . kg-1. min-1) participated in a rehabilitation program of high intensity, interval, aerobic exercise with or without strength training. These patients underwent a symptom limited maximal CPET before and after the completion of the program. Results: Two hundred and eighteen out of total patients participated in the study exhibited OV at exercise. Among these and non-OV at exercise patients, no differences (p> 0.05) were observed as for CPET parameters and LVEF examined. The amplitude (h%) and length (λ) OV characteristics at exercise, alone or in combination, correlated with the indicators evaluated (p≤0.05) and their elevated values, mainly as for h% is concerned, appeared to be associated with decreased functional capacity. In addition, patients were classified into three OV groups according to which CPET phase OV was present [OV only at exercise (OVex): n = 85, OV at exercise and recovery (OVex+rec): n = 114, OV only at recovery (OVrec): n = 49]. Overall, the three groups presented significant differences (panova <0.05) in some CPET parameters. OVex+rec and OVrec groups appeared to have higher minute ventilation values (p <0.05) than OVex group, but did not differ with respect to the other variables examined (p> 0.05). Regarding the patients who participated the rehabilitation program, exercise reduced (p <0.05) the duration of OV at exercise (79.0 ± 13.0 to 50.0 ± 25.0%), while amplitude (h: 5.2 ± 2.0 to 4.9 ± 1.6 L.min-1 or h%: 9.0 ± 2.8 to 8.1 ± 2.7%) and length (44.0 ± 10.9 to 41.0 ± 6.7 sec) did not change (p >0.05). In addition, patients displayed OV at exercise increased their functional capacity (p <0.05) after completion of the program. Conclusions: Patients exhibited OV at exercise phase during CPET did not differ from non-OV at exercise according to their functional condition. The values’ variation of amplitude (h%) and length (λ) OV characteristics at exercise, alone or in combination, was related to CHF severity. The appearance of OV at exercise phase alone may indicate lower functional capacity than whether it occurs in parallel or purely at the recovery during CPET. Finally, an exercise program improved the phenomenon of OV at exercise that is observed in CHF patients, as well as their functional ability

Oscillatory ventilation in heart failure

Introduction: The phenomenon of oscillatory ventilation (OV) occuring at exercise phase during cardiopulmonary exercise testing (CPET) in chronic heart failure (CHF) is related to increased severity, aggravated prognosis and higher mortality. Exercise improves functional capacity and factors associated with OV pathophysiology in CHF. So far, the relationship of OV characteristics at exercise with the severity of CHF, OV at the recovery phase of CPET, as well as the effect of exercise on the characteristics of OV have not been fully investigated. The purpose of the study was the exploration of the relationship of OV characteristics at exercise with CHF severity, the study of OV at recovery in relation to exercise phase of CPET and the evaluation of the possible beneficial effects of a three-month exercise program on OV characteristics.Methods: Three hundred eighty-seven consecutive patients with stable systolic CHF (age: 55 ± 12 years, VO2peak: 17.3 ± 6.3 ml . kg-1. min-1) underwent a symptom-limited maximal CPET and measurement of left ventricular ejection fraction (LVEF) by transthoracic echocardiogram or radionuclide ventriculography. The appearance of OV was determined by using specific criteria during the exercise and also recovery phase (duration 2:30-3:30 min) of CPET. These criteria were based on the amplitude of oscillatory fluctuations of ventilation at exercise or recovery phase respectively (amplitude values ≥15% of the mean resting amplitude) and the percentage of their duration (≥60% of total exercise or recovery phase duration respectively). Subsequently, OV was quantified by its individual characteristics; these were the duration (d), the amplitude (h or h%) and the length (λ). The relation of OV characteristics with CHF severity was studied through CPET parameters and LVEF. Values are expressed as mean ± standard deviation.Also, 38 consecutive patients of total sample (age: 54 ± 11 years, VO2peak: 16.0 ± 5.1 ml . kg-1. min-1) participated in a rehabilitation program of high intensity, interval, aerobic exercise with or without strength training. These patients underwent a symptom limited maximal CPET before and after the completion of the program.Results: Two hundred and eighteen out of total patients participated in the study exhibited OV at exercise. Among these and non-OV at exercise patients, no differences (p> 0.05) were observed as for CPET parameters and LVEF examined. The amplitude (h%) and length (λ) OV characteristics at exercise, alone or in combination, correlated with the indicators evaluated (p≤0.05) and their elevated values, mainly as for h% is concerned, appeared to be associated with decreased functional capacity. In addition, patients were classified into three OV groups according to which CPET phase OV was present [OV only at exercise (OVex): n = 85, OV at exercise and recovery (OVex+rec): n = 114, OV only at recovery (OVrec): n = 49]. Overall, the three groups presented significant differences (panova 0.05).Regarding the patients who participated the rehabilitation program, exercise reduced (p 0.05). In addition, patients displayed OV at exercise increased their functional capacity (p 0,05) ως προς τις παραμέτρους της ΚΑΔΚ και το LVEF. Τα χαρακτηριστικά πλάτος (h%) και μήκος (λ) της ΠΑ κατά την άσκηση, μεμονωμένα ή σε συνδυασμό, συσχετίστηκαν με τους δείκτες που εξετάστηκαν (p≤0,05) και οι αυξημένες τιμές τους, κυρίως του h%, φάνηκαν να σχετίζονται με μειωμένη λειτουργική ικανότητα.Ακόμη, οι ασθενείς ταξινομήθηκαν σε τρεις ομάδες ΠΑ ανάλογα με τη φάση της ΚΑΔΚ που αυτή εμφανίστηκε [ΠΑ μόνο στην άσκηση (ΠΑασκ): n=85, ΠΑ κατά την άσκηση και κατά την ανάκαμψη (ΠΑασκ+αν): n=114, ΠΑ μόνο στην ανάκαμψη (ΠΑαν): n=49]. Οι τρεις ομάδες παρουσίασαν διαφορές (panova0,05).Όσον αφορά στους ασθενείς που συμμετείχαν στο πρόγραμμα αποκατάστασης, η άσκηση μείωσε (p0,05). Ακόμη, οι ασθενείς με ΠΑ κατά την άσκηση αύξησαν τη λειτουργική τους ικανότητα (p<0,05) μετά την ολοκλήρωση του προγράμματος.Συμπεράσματα: Οι ασθενείς που εμφάνισαν ΠΑ κατά την άσκηση της ΚΑΔΚ δε διέφεραν από εκείνους που δεν εμφάνισαν ως προς τη λειτουργική κατάσταση. Η διακύμανση των χαρακτηριστικών πλάτος (h%) και μήκος (λ) της ΠΑ κατά την άσκηση, μεμονωμένα ή σε συνδυασμό, σχετίστηκε με τη βαρύτητα της ΧΚΑ. Η εμφάνιση ΠΑ μεμονωμένα στη φάση της άσκησης, ίσως υποδηλώνει χαμηλότερη λειτουργική ικανότητα σε σχέση με το αν εμφανίζεται παράλληλα ή αμιγώς στην ανάκαμψη της ΚΑΔΚ.Επιπλέον, ένα πρόγραμμα άσκησης βελτίωσε το φαινόμενο της ΠΑ κατά την άσκηση που παρατηρείται στους ασθενείς με ΧΚΑ, καθώς επίσης και τη λειτουργική τους ικανότητα

Τηλεϊατρική και η εφαρμογή της στην καρδιολογία και μέθοδος βελτίωσης της προσβασιμότητας για κατοίκους απομακρυσμένων περιοχών

Η Τηλεϊατρική επιστήμη ξεκίνησε από πολύ παλιά προσπαθώντας να καλύψει την ανάγκη του ανθρώπου για παροχή ιατρικής περίθαλψης εξ αποστάσεως. Η εξέλιξη της τεχνολογίας επέτρεψε και την εξέλιξη των υπηρεσιών τηλεϊατρικής. Οι εφαρμογές της τηλεϊατρικής είναι ποικίλες και καλύπτουν ένα ευρύ φάσμα ειδικοτήτων. Με την βοήθεια της τηλεϊατρικής και των εφαρμογών της, ο ιατρός έχει την δυνατότητα της διάγνωσης από απόσταση. Ιδιαίτερα σημαντική είναι η συμβολή της τηλεϊατρικής στις απομακρυσμένες περιοχές οι οποίες δεν έχουν διαθέσιμες δομές υγείας. Επιπλέον, η χρήση της τηλεϊατρικής σε επείγοντα περιστατικά, όπως τα καρδιολογικά, είναι πολύτιμη καθώς μειώνει τον χρόνο μεταξύ των πρώτων συμπτωμάτων μέχρι τον χρόνο απόκρισης, ο οποίος πολλές φορές μπορεί να αποβεί μοιραίος. Έπειτα από την στατιστική ανάλυση ιατρικών δεδομένων που αφορούν καρδιολογικά περιστατικά σε 3 νησιά της Ελλάδας και βάσει της βιβλιογραφικής ανασκόπησης συμπεραίνουμε ότι η εφαρμογή της τηλεϊατρικής θα συμβάλει επιφέροντας οικονομικά και κοινωνικά οφέλη , μέσω της παροχής ιατρικής περίθαλψης στους κατοίκους δυσπρόσιτων περιοχών μειώνοντας τις αποστάσεις, μέσω της αποσυμφόρησης των αστικών κεντρικών νοσοκομείων και ταυτόχρονα μειώνοντας τις άσκοπες μετακινήσεις και διακομιδές ασθενών. Τέλος, αναλύεται ένα προτεινόμενο έργο για εγκατάσταση εφαρμογής τηλεϊατρικής (εφαρμογή και λειτουργία καρδιογράφων) σε δυσπρόσιτα σημεία του Ελλαδικού χώρου, τα οφέλη του και τα αναμενόμενα αποτελέσματα.Telemedicine science has begun from a long time ago trying to meet the need of a person to provide remote medical care. The evolution of technology also allowed the development of telemedicine services. Telemedicine applications are diverse and cover a wide range of specialties. With the help of telemedicine and its applications, the physician is able to diagnose from a distance. Particularly important is the contribution of telemedicine to remote areas that lack health structures. In addition, the use of telemedicine in emergency situations, such as cardiac, is valuable as it reduces the time between the first symptoms and the response time, which can often be fatal. After the statistical analysis of medical data on cardiac events on 3 Greek islands and based on the bibliographic review, we conclude that the implementation of telemedicine will contribute to economic and social benefits by providing health care to the inhabitants of inaccessible areas by reducing distances through decongesting urban central hospitals and at the same time reducing unnecessary travel and patient transportations. Finally, a proposed project for the installation of telemedicine application (application and operation of cardiographers) is analyzed in hard-to-reach areas of Greece, its benefits and the expected results

Effects of exercise training on diastolic and systolic dysfunction in patients with chronic heart failure

BACKGROUND Chronic heart failure (CHF) is a complex syndrome characterized by a progressive reduction of the left ventricular (LV) contractility, low exercise tolerance, and increased mortality and morbidity. Diastolic dysfunction (DD) of the LV, is a keystone in the pathophysiology of CHF and plays a major role in the progression of most cardiac diseases. Also, it is well estimated that exercise training induces several beneficial effects on patients with CHF. AIM To evaluate the impact of a cardiac rehabilitation program on the DD and LV ejection fraction (EF) in patients with CHF. METHODS Thirty-two stable patients with CHF (age: 56 +/- 10 years, EF: 32% +/- 8%, 88% men) participated in an exercise rehabilitation program. They were randomly assigned statement: to aerobic exercise (AER) or combined aerobic and strength training (COM), based on age and peak oxygen uptake, as stratified randomization criteria. Before and after the program, they underwent a symptom-limited maximal cardiopulmonary exercise testing (CPET) and serial echocardiography evaluation to evaluate peak oxygen uptake (VO2peak), peak workload (W-peak), DD grade, right ventricular systolic pressure (RVSP), and EF. RESULTS The whole cohort improved VO2peak, and W-peak, as well as DD grade (P &lt; 0.05). Overall, 9 patients (28.1%) improved DD grade, while 23 (71.9%) remained at the same DD grade; this was a significant difference, considering DD grade at baseline (P &lt; 0.05). In addition, the whole cohort improved RVSP and EF (P &lt; 0.05). Not any between-group differences were observed in the variables assessed (P &gt; 0.05). CONCLUSION Exercise rehabilitation improves indices of diastolic and systolic dysfunction. Exercise protocol was not observed to affect outcomes. These results need to be further investigated in larger samples

International Validation of Metabolic Exercise test data combined with Cardiac and Kidney Indexes (MECKI) Score in Heart Failure

Background: Current European heart failure (HF) Guidelines suggests the use of risk score: among them, the Metabolic Exercise test data combined with Cardiac and Kidney Indexes (MECKI) score has demonstrated to be one of the most accurate. However, the risk scores are still poorly implemented in clinical practice, also due to lack of strong evidence regarding their external validation in different populations. Thus, the current study was designed as an external validation test of the MECKI score in an international multicentre setting. Methods: The study cohort consisted of patients diagnosed with HF with reduced ejection fraction (HFrEF) across international centres (not Italian), retrospectively recruited. Collected data included demographics, HF aetiology, laboratory testing, ECG, echocardiographic findings, cardiopulmonary exercise testing (CPET) results as described in the original MECKI score publication. Results: 1042 patients across 8 international centres (7 European and 1 Asian) were included and followed up from 1998 till 2019. Patients were divided according to the calculated MECKI scores into 3 subgroups: (i) MECKI score <10%; (ii) 10-20%; (iii) ≥20%. Survival analysis comparison among the 3 MECKI score subgroups showed a worse prognosis in patients with higher MECKI score value: median event-free survival times were 4396 days for MECKI score <10%; 3457 days for 10-20%; 1022 days for ≥20% (p<0.0001). ROC curves and the AUC curves were like those reported in the original internal validation studies. Conclusion: In patients diagnosed with HFrEF, the power of the MECKI score was confirmed in terms of prognosis and risk stratification, supporting its implementation as advised by the HF Guidelines